زمان برای ما/زمانه برای دیگران

دیروز در مسیر برگشت به منزل به یک گلخانه رفتم و چند گل مختلف گرفتم.در این جور مواقع که در هیچ سر رشته ای از مورد ندارم به عهده فروشنده میزارم.پیرمردی که سیگارش را با بی میلی میکشید و چهره ی افتاب سوخته اش نشان از رنجی مدام داشت.علی رقم تصورم از چهره ی پیرمرد با مهربانی و حوصله جواب سوال هایم را داد چیز هایی در مورد کم نور بودن محل زندگی یا نیاز به اب دادن مداوم نداشتن و این جور حرف ها و بعد رفت و پشت میزش نشست و من رو با انتخاب هام تنها گذاشت.قبلش خیلی حسش رو نداشتم که برم گل بخرم اما دلم خواست که بخرم و رفتم که بخرم اما حالا انگار پشیمون شده بودم.باز هم به عادت دیرنه یعنی سوال نکردن در مورد قیمت چیز هایی که دوست دارم بخرم پند گل انتخاب کردم که از شانس خوبم کل این قضیه با چهار گل خوشگل با 62 هزار تومن حل شد.ازش خواستم اسم گل ها رو برام بنویسه و با خط میخی روی کاغذ چیزهایی نوشت که مطمئن شدم قطعا نمی تونم بخونم و باید برای پیدا کردن اسم های واقعی و اصلیشون در به در بشم که شدم.مامان پژی جان از رفقای صمیمی انسان گل پروری است به نحوی که در حیاط خونشون با گلخونه مواجه میشم تا خونه.فقط به اسم ها توجه کنید:

پریلانتوس/بنت قنسول/کالا لیلی یا همون شیپوری خودمون/امپیشن یا گل حنا/

جالبه که هر سوالی که در مورد نگهداریشون میپرسیدم به ساده ترین شکل جواب میداد و حالا که در مورد روش نگهداریشون مطلب سرچ میکنم تنوع نگهداریشون روانی میکنه ادم و هر کدوم یه مدل دما میخوان.یه مدل اب دادن یه مدل کود.تازه امروز فهمیدم که بنت قنسول مگس سفید داره و با راهنمایی مامان پژی گذاشتمش تو بالکن ...پریلانتوس به جای تاریک علاقمنده و شیپوری یکم حساسه و در نهایت امپیشن گلی که یکم بیشتر دوسش دارم گل مقاوم تریه...

بعد به خودم گفتم اگر ادم میخواد بچه داشته باشه اول باید یه مدل گل نگه داره.اینکه تو 3 یا 4 تا بچه داشته باشی که هر کدوم نیاز های متفاوتی دارن و خلق خوی اون توی رشدشون متفاوت میشه و باید همه رو حفظ باشی و با مسولیت بهشون رسیدگی کنی ادم و گیج میکنه.اما یه فرق اساسی دارن و اون وقتی پیش میاد که مثلا من قبل از خریدن گل ها با خودم گفتم نهایتا 60 پول و میریزم دور و خراب میشن.فدای سرم...چند روز هم خونه قشنگ باشه چند روزه.اما با بچه ها نمیشه این کار و کرد و تا اخر عمر درگیرشونی.این از داستان گل خریدن.

دختران فوتسالیست ایران قهرمان اسیا شدن.

این خبر هم خیلی خوشحال کنندس هم خیلی نا امید کننده.

واقعا اگر به دختران این کشور مجال بدن دیگه حتی تفکر حاکمیت بر هیچ مرد و زنی رو هم نمی تونن داشته باشن.اینکه این دو جنس باید مقابل هم باشن تا با اتحادشون ریشه تحجر و خشک نکنن این جا ها مشخص میشه...

به امید روزی که همه مردمان این سرزمین ازاد و خوشحال و خوشبخت باشن.

هفته قبل کلا تنها بودم.نه خانی امد و نه خانی رفت.پنج شنبه و جمعه سری به مادر جان زدیم و دیداری تازه کردیم.تکه کلام جدید پیدا کرده که خیلی دوسش دارم اول در خواست هاش یه مادر جان میگه که دلم قنج میره انگار هر چی سنش میره بالا خوشگل تره و خواستنی تر میشه ...حیف این زن که 17 ساله تنهاست و همدمی نداره...حیف مردی که دیگه فرصت نداره اغوشش رو لمس کنه و مهربونی هاش و مزه کنه...این اواخر میگه خدا به دادتون برسه پدرتون هر شب میاد تو خوابم فکر کنم میخواد من و ببره...

نداشتن بعضی ادم ها حس عجیبیه.یه غم که انگار تمومی نداره یه دلتنگی که انگار راه چاره نداره یه اندوه بی تعریف...وقتی به نبودنش فکر میکنم خالی میشم انگار اصلا نبودم.من قبل از اون هیچ بودم و اون من و معنی کرد و حالا وقتی نباشه انگار ریشه های ادم و قیچی بزنن و ولش کنن که بره میتونه بره اما رو زمین بند نمیشه.نداشت مادر و پدر یک حسرت بی وصفه...اما اجبار طبیعت این چیزا حالیش نیست...

و باز هم بی کاری باز هم بلاتکلیفی باز هم هیچی به هیچی...

چند وقت یه توییت کردم که خواب برای انسان لازمه اما کافی نیست و من به یک خواب لازم و کافی نیاز دارم ...

واقعا نیاز دارم به خوابی بدون استرس بدون دغدغه بدون کابوس بدون فکر و خیال ...

میدونم تموم میشه مشکلات و نمیگم عمر و میگم پس غمی نیست یک روز میاد که میشه راحت و اسوده خوابید  و هیچوقت بیدار نشد.