رادیکال 63

مسیر های منتهی به نا کجا

نمی دونم کی یا کجا دقیقا این اتفاق افتاد و من درون ذهنم یه سیاه چاله درست شد پر از نا امیدی و بد بینی.

به قول محمد رضا فروتن تو فیلم پیتچی سه بار در نمی زند:اونقدر که اش داغ دادن دستمون و دهنمون سوخت کاسه ماست هم که میگیرم دستم فوت میکنم.

بس که این ادم ها پلشت و بدرد نخور شدن.بس که منم عین بقیه شدم انگار.

وقتی حوصله نوشتن ندارم و خودم ومجبور میکنم به نوشتن از توش چیز خوبی در نمیاد مثل الان.نشستم یه کنج خونه و اتاقم شده مثل شیره کش خونه مدرن.یه طرف کاسه پر از ته سیگار کامپیوتری که به شلخته ترین حالت ممکن پهن شده یه گوشه تشکی که روش دراز کشیدم.پاکت های سیگار خالی که دور وبرم پره با یه ظرف اب که نمی دونم برای چند روز پیشه لیوان های ردیف کنار هم که هر کدوم یه جور لک دارن یکی شون لک شیر داره چند تاشون لکه قهوه چند تا نسکافه ای و چند تا هم چایی های چرک شده.وقتی تنها میشم انگار انگیزه هام برای زندگی بی رنگ میشه.

راستش همیشه اخر شب که برای من تقریبا نزدیک های صبح محسوب میشه تصمیم میگیرم وقتی بیدار شدم یه سری کارها رو انجام بدم و وقتی بیدار میشم تقریبا روز واز دست دادم و باز منتظر میشم که شب بشه.دارم لحظه های خوب جوونیم رو به بدترین شکل ممکن نابود میکنم بی هیچ هدف و انگیزه ای.

این مدل زندگی تا کی قراره ادامه داشته باشه گاهی میترسم که مثل اوایل دوران جوونی لبریز بشم از ملال و فکرهای احمقانه و رفتار احمقانه تر ازم سر بزنه.فقط تنها دلخوشیم اینه که دیگه مثل گذشته های دور حال مخاطره کردن و هیجان زیاد و ندارم.حتی این روزها وقتی جایی بحث میشه دلم جواب دادن و مناظره کردن رو هم نمی خواد یه لبخند میزنم و سکوت میکنم.به خودم میگم این مردم نهایتا به حرفت گوش نمیدن و بی خود تلاش میکنی که چیزی رو بهشون بفهمونی.

این مردم به شکل عجیبی زبان نفهم شدن.

اصلا برای چی مینویسم؟

برای کی؟

که چی بشه؟

قراره بیست سال بعد میراث من چی باشه؟

موقع مرگم چه کار بزرگی انجام دادم؟

انسانی که بیهوده زندگی میکنه اصلا چرا زندگی میکنه ؟ چرا ادامه میده؟

کجا رفتن اون همه افکار بلند پروازانه؟

کجا رفتن اون همه شور و نشاط؟

گاهی با خودم میگم اگر کبری من و وارد کوئست نمی کرد شاید زندی من طور دیگه ای رقم نمی خورد.شاید اگر از اداره برق استعفا نمی دادم الان حد اقل دغدغه مالی نداشتم و خیلی کارها میتونستم بکنم.شاید اینقدر بی هدف نبودم.البته اون روز ها هم حالم خیلی خوب نبود اما حداقل ترس بی پولی ازارم نمی داد.دو سال از قشنگ ترین روز های عمرم در بدترین حالت های ممکن از بین رفت برای بلند پروازی های بی هدف.و حال هم هر روزم بد تر از دیروزه بی هیچ انگیزه و هیجانی.

اوج هیجان این روزهام تخته نرد بازی کردن با سجاد که فکر میکنم برای تکون دادن مهره ها برنامه دارم.

عجب حال گهی دارم این روزها.

حالم از کارم بهم میخوره.

حالم از کتاب خوندن بهم میخوره

با زور فیلم و سریال میبینم که ساعت ها تموم بشن

به همه ی شخصیت های توی فیلم ها و سریال ها حسودیم میشه .

شاید فردا یا پس فردا حالم بهتر بشه ولی امروز اینطوری ام.

اخر هفته شاید برم سفر اگر حالم و بتونم عوض کنم و فشار بیارم به خودم که رها کنم خودم . شایدم البته نرم سفر و باز هم اخر هفته رو مثل اول هفته سپری کنم.

بیا فکر کنیم دنیا قراره روزهای قشنگی رو بهم هدیه بده فقط انگار من باید یه کاری بکنم دقیقا نمی دونم چه کاری ولی کور سوی امیدی هست که شاید برای من جور دیگه ای هم ممکنه رقم بخوره.

یه روز همه ی این نوشته ها رو پاک مینکم و خودم و از شر این مزخرفات مالیخولیایی رها میکنم و میرم دنبال هیچ بودن.

#ملال

#روزمرگی

#تجربه

#زندگی

#مرگ

امین نیستم سه‌شنبه 29 آبان 1397 ساعت 15:34

0 نظر

خوروس خون

من همانم که صبح زود بیدارم

امین نیستم یکشنبه 27 آبان 1397 ساعت 05:45

0 نظر

حال من

گر بماندیم زنده بردوزیم

جامه ای کز فراق چاک شده

ور نماندیم عذر ما بپذیر

ای بسا ارزو که خاک شده

امین نیستم یکشنبه 27 آبان 1397 ساعت 01:08

0 نظر

خانه/ادم/خانه

بالاخره این سریال جانکاه تموم شد.

the killing

مریض شدم از دیدنش.بارها بغض کردم و بارها به جنون رسیدم.کی میگه زندگی توی سریال ها ادم رو دیوونه میکنه؟قطعا درست میگه...

وقتی یه سریال تموم میشه تکه ای از وجود ادم رو با خودش میبره.شخصیت هایی که نمی دونی چرا ولی انگار هر کدومشون یه بخشی از تو هستن که دارن ادات و در میارن.

شخصیت هایی که حرف های تو و میزنن کار های تو رو انجام میدن خطا های تو رو مرتکب میشن و حتی گاهی جلو تر از تو چیزی که میتونستی باشی اگر طور دیگه ای میشد.

دیالوگ های اخرش چقدر من و به هم ریخت و دیالوگ های خودم و ساخت.

سال ها دنبال عشق و زندگی میگردیم خونه به خونه ادم به ادم اغوش به اغوش و گم میکنیم چیزی رو که خیلی بهش نزدیک میشیم رو.دقیقا در نقطه امن یک اغوش دنبال عشقی اساطیری میگردیم و به ادم بعد رجوع مکنیم.دریغ از اینکه نمی فهمیم ما عشق رو توی اغوش قبل جا گذاشتیم.

برای همینه که همیشه بازنده ایم.دائم دنبال یک گمشده میگردیم که وجود خارجی نداره.اونی که گم کردیم خودمونیم.اونی که باید عاشقش باشیم اونی که باید هدفمون باشه.که اگر بفهمیم دنیا با همه اغوش هاش ما رو بغل میکنه وقتی عاشق خودمون باشیم هیچ وقت گم نخواهیم شد.

از کدام مسیر به کدام مسیر؟

راز همیشگی زندگی همینه.مهم نیست که چقدر راه اشتباه میریم چقدر ادرس های عوضی و دنبال میکنیم اگر از مسیر لذت ببریم حتی از اشتباه ترین هاشون میتونیم پایان راه لبخند بزنیم و سر تکون بدیم و بگیم راضی ام ازت حالا خاموش شو و در خیل مردگان تنها کسی باشیم که واقعا احساس ارامش میکنه.

چقدر روزهایی که تنها هستم عجیب میگذره.سکوت خونه/خلوت ها و خاطره ها.

گاهی فکر میکنم روحم هزار ساله که زندگی کرده و انگار براش فرقی نمیکنه که در این جسم باشه یا ترکش کنه به بی تفاوتی از کالبد میرسم که دلم میخوام هر لحظه که دلش خواست بزاره و رها باشه بدون محدودیت بدون غالب بدون مرز.شاید جای دیگه در کالبد دیگه شاد تر و رها باشه و گاهی یادش بیاد خاطرات مردی و که خیلی از دنیا طلبکار بود اما همه شو بخشید تا رها باشه...

چقدر خود امروز و الانم و دوست دارم.هر چند در ملال هر چند در تشویش هر چند در دغدغه اما عجیب ارومم.عجیب مملو از شادی بی دلیلم...

امین نیستم یکشنبه 20 آبان 1397 ساعت 17:58

0 نظر

یک جابجایی

لب تاپ گرامی در یک حرکت انقلابی ترکید و گرافیکش اومده توی حلقش و کلا بی صدا و تصویر شد.

کامپیوتر خانگی فراموش شده را سر پا کردم و به فراخور ان اینترنتی هم ابتیاع شد و باز برگشتم به پشت میز نشینی و صندلی سخت و رفیق قدیمی ام.

دیدن سریال ها در قاب کوچک مانیتور کمی سخته وقتی صندلی هم خیلی یاری نمیکنه و مدام باید به خودم متذکر بشم که قوز نکن.

نکته مثبت این قضیه شاید اینترنت باشه که تونستم با خط خونگی و سرعت متوسط یه چیزی دست و پا کنم که سریال ها عقب افتاده رو بزارم برای دانلود و دنبالشون کنم و نکته منفی هم شاید اوردن همه اکانت ها از روی لب تاب روی پی سی جان بود که هنوز کاملا میسر نشده.

موقع ساخت میز توی اندازه 5 سانت دست ودل بازی کردم و بلند گرفتم که بعدا یک صندلی استاندارد بگیرم و مجبور نباشه پاهام و خیلی خم نگه دارم.صندلی و که نخریدم و گرون شد با همین صندلی ساختم و این روزها وقتی میخوام چیزی بنویسم عذاب دنیاست همین 5 سانت .مثل ادم که نمی نویسم یک دفعه میبینی 5 یا 6 ساعت حتی گاهی تا ده ساعت مشغول نوشتن میشم و این واقعا عذاب اور میشه .از درد ارنج و مچ بگیر تا درد انگشت ها و خوب درد کمر که خیلی مرسوم.

...

بلاتکلیفی چیز مزخرفیه.داره سنت بالا میره اما هنوز نمی دونی تکلیفت برای اینده چیه؟قراره چطوری پول دربیاری؟قراره چطور زندگی رو سرو سامون بدی؟با همین فرمون؟ یا یه طور دیگه...

ول کن زندگی به شل کن این روزهام گیر کرده.

اگر یه روز زندگی نامه ام رو نوشتم قطعا برای این روزهام فقط یک کلمه انتخاب میکنم :

ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال

ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال ملال.

امین نیستم شنبه 19 آبان 1397 ساعت 22:21

2 نظر

بعد از مدت ها یک داستان

وقتی به ادم بیش از حد فشار می آید، منتظر تلنگری است تا دچار پرو پاشی شود.

برای من ساعت دوازده و سی و پنج دقیقه شب دوشنبه ، شروع اتفاقاتی بود که می خواست همه چیز را دگرگون کند. سیگارم که تمام شد اواسط برنامه نود بود و مجبور شدم برای برداشتن سیگار از توی داشبور ماشین به پارکینگ بروم.سوییچ ماشین را توی جیبم گذاشتم و از خانه بیرون امدم،وقتی سیگار را از داشبور برداشتم،تازه ان موقع بود که فهمیدم کلید واحد را توی خانه جا گذاشتم.تلاشم برای باز کردن درب با کارت ویزیت نتیجه نداد.موبایل را هم با خودم نیاورده بودم.یک شلوارک بالای زانو و یک عرق گیر رنگ و رو رفته قرمز تنم بود با صندل لاانگشتی کهنه ای که برای پاهایم گشاد بود.یک هفته ای میشد که اسانسور خراب بود یک قطعه ای شکسته و "توی این بازار نابسامان گیر نمی اید، میشود چینی اش را گرفت یا دسته دوم پیدا کرد اما با اسانسور یک دوازده طبقه نمیشود شوخی کرد و خطر دارد" این تقریبا عین جمله "شاهجویی" مسئول خدمات اسانسور بود . روی لباس کار اسمش حک شده بود . هر بار یک ادم جدید می اید و یک اسم جدید. رفت و برگشت تا طبقه هفتم نفسم را به شماره انداخت.توی ماشین نشستم و چشم هایم را بستم.نفسم که چاق شد دوباره برگشتم بالا با جعبه ابزار ماشین و باز هم ناکامی.پیچ دستگیره کهنه بعد از چند دقیقه کلنجار رفتن کاملا خورده شد.از توی خانه صدای فردوسی پور می آمد انگار داشت روی یک صحنه گل افساید با کارشناس داوری بحث میکرد. سعی کردم از روی صدا ها تشخیص بدهم حق با کیست.البته همیشه حق با عادل است. عادل از ان دست ادم هایی است که هیچوقت نمی شود او را به جانب داری متهم کرد.افساید هم از آن خطاهایی ست که توضیحش برای ادم های غیر فوتبالی سخت است حتی وقتی فیلم لحظه خطا را چند بار عقب و جلو میبرند باز هم پیش میاید که کارشناس میگوید تشخیصش برای بنده کمی سخت است.لحظه ای که پاس به مهاجم هدف ارسال میشود او نباید از اخرین بازیکن تیم مقابل جلوتر باشد یا یک چیزی توی همین مایه ها این توضیح من برای افساید هیچوقت زهرا را قانع نکرد،زهرا اعتقاد دارد اگر کار مهاجم گل زدن است چطوری گل زدنش خیلی مهم نیست و این قانون مسخره فقط کار مهاجم را سخت میکند و دفاع ها تنبل تر میشوند.حالا توضیح این معقوله واقعا برای کسی که با شرت ورزشی عکس ندارد که هیچ حتی یک بار هم پایش به توپ فوتبال نخورده کار تقریبا غیر ممکنیست.صدای عادل که می گوید "اجازه بدین من قانع نشم" که می آید خنده ام میگیرد یاد این می افتم که این تکه کلام رسول شده است. چه با لودگی چه وقتی جدی می شود هم انرا استفاده میکند. رسول و سمیرا ، واحد اخردر طبقه اخر با پنجره ای رو به کوچه.تنها زوجی که گاهی با هم شامی میخوریم و در پارک قدم میزنیم،فوتبال های ایرانی و خارجی میبینیم،بحث های سبک و سنگین اجتماعی و سیاسی میکنیم و تا میشود کمی خوش می گذرانیم.سمیرا پا به ماه است ،چند هفته پیش به خانه پدری اش در کیاکلا رفته. رسول مانده خانه و این چند وقت،اخر هفته ها گاهی می رود خانه پدرزنش تا سمیرا را ببیند.با خودم فکر میکنم اگر تا طبقه دوازدهم بروم و نباشد چه ؟ ترجیح میدهم بروم پایین و زنگ خانه را بزنم پله ها را چند تا یکی می دوم.پاگرد طبقه سوم بند صندل پاره میشود و با سر به دیوار روبرو میخورم صدای زنگ توی گوشم می پیچد.گردنم تیر میکشد.به پیشانی ام دست میکشم رد خون روی دستم حالم را بد میکند.ارام و لنگ لنگان با یک لنگه صندل توی دستم میرسم توی کوچه مهتابی آشپزخانه روشن است این عادت همیشگی شان است وقتی خانه نیستند اما وقتی هم هستند بیشتر وقت ها مهتابی اشپزخانه روشن است.نا امیدانه زنگ واحد را میزنم.چند ثانیه که میگذرد باز هم زنگ را فشار میدهم.انگار کسی ایفون را بر میدارد خون میدود زیر پوستم لبخند می اید روی لبم.صدای خواب الودی را از ان سوی گوشی میشنوم.

_کیه

_رسول جان شرمنده

_رسول کیه داداش اشتباه گرفتی...یه نگاه به ساعت بنداز ملت این موقع شب میخوابن ها...

صدای رسول نیست از روی رد خونی که از انگشتم جا مانده بر زنگ متوجه میشوم اشتباه گرفتم.زنگ اقای کلاتی را زده ام.کارمند بانک صادرات است و تازگی ها هم گویا به معاونت بخش ارزی شعبه ارتقا شغلی گرفته...همینطور که گوشی را میگذارد میگوید" ملت گاون خداشاهده گاو...مرتیکه ی..."صدا قطع میشود.

زنگ واحد رسول را میزنم .چند بار دیگر هم در فواصل زمانی نا مشخص میزنم.کسی بر نمیدارد.سرم تیر میکشد.خون روی سرم گویا بند امده و انگار یک پارگی پوست جزئی بیشتر نبوده.تا سر کوچه میروم بعد یادم می اید که کلید ندارم و اگر در بسته شود اوضاع بدتر خواهد شد.به سمت درب ورودی برمیگردم بسته شده است.هفته پیش خودم پیگیر مدیر ساختمان شدم که برای باز نماندن درب و جلوگیری از سرقت های سابقه دار قبلی از انباری های طبقه زیر همکف و دیش های پشت بام،جک نصب کند.

کلید ماشین را توی دستم فشار میدهم و بعد به این فکر میکنم که هیچ وقت تا حالا از اینکه ریموت درب پارکینگ جایی را داشته ام اینقدر خوشحال نبودم. انگار پیروزی بزرگی به دست اورده باشم دستم را به کمرم میزنم و کلید بالا سمت راست را فشار میدهم صدای غرش موتور تا سر کوچه به گوش میرسد بس که اطرافم سوت و کور است.ظفرمندانه دستم را به کمرم میزنم و ارام به سمت در پارکینگ میروم سرم تیر میکشد و گردنم درد میکند.صندل پاره را گوشه ای می اندازم و لنگه دیگرش را هم در می اورم و پرت میکنم کنار ان یکی.به فکرم میرسد که قفل درب را بشکنم اما قطعا این موقع شب صورت خوشی ندارد.برمیگردم بالا و بی رمق و کلافه جعبه ابزار را پایین می آورم...جعبه ی ابزارها را توی صندوق عقب جا میدهم چشمم به لباس کارهایی می افتد که مچاله شده اند کنج صندوق و کفش کار خنده دارم که قرار بود اول ماه،بعد از اتمام کار اقای "میران" پرتش کنم گوشه سطل آشغال سر کوچه...که...نشد.لباس کار سرهمی صورمه ای ام را می پوشم و روپوش قهوه ای عاریه ای که رسول از شرکتشان اورده را هم روی ان تن میکنم تا سرما از زیر پوستم بیرون بیاید.کفش را که پا میکنم یاد مکالمه ام با زهرا می افتم."زشته به خدا با این تیپ میری خونه مردم.یکم کلاس بزار برای خودت نا سلامتی تو دکوراتوری،مهندس معماری.حالا نمیخواد بری کفش کار گرون بخری یه چیز ارزون ولی نو پا کن این طوری شبیه کارتن جمع کن ها میشی.به خدا من موندم تو با این تیپ و سر و وضع چطوری کار میگیری اصلا."

مکالمه تنیسی ان روزمان منجر به قهر دو روزه شد.لباس ها را انداختم توی صندوق تا یک جایی از شرشان خلاص بشوم...که...نشد.باید به زهرا زنگ میزدم و میگفتم که همین ها اگر الان نبود من با چه سر و قیافه ای مجبور بودم تا صبح توی پارکینگ ول بگردم یا ...

کاظم ،سوپری سر محل معمولا تا 2 باز است...اکثر اوقات که کلید را جا میگذارم، میسپارم به زهرا که بگذارد پیش کاظم،البته اگرمی خواست جایی برود و تا برگشتن من نمی اید.شاید قبل از اینکه برود کلید ها را گذاشته باشد پیش کاظم. راه می افتم تا سر محله،خسته و نا امید و البته زخمی و سرشکسته. این ها را با خودم تکرار میکنم و توی دلم به زهرا بد و بی راه می گویم. 10 روزی میشود که رفته خانه ی پدرش و اعتصاب کرده.جرات نکرده بگوید دعوایمان شده و به قهر امده، برای همین بهانه اورده که "حسام پروژه شهرستان گرفته میترسم خونه تنها باشم". این را از زبان مادر زهرا می شنوم . زنگ زده بودم که برای نهار بروم انجا که فهمیدم چند روزی میشود که رفته ام شهرستان برای کار و خانه نیستم و احتمالا قرار نیست تا دو هفته ی دیگر برگردم شاید هم بیشتر. مواظب خودم باشم و از هر جایی غذا نخرم که مسموم نشوم.زنگ زده بودم که بروم آنجا و از کارهای زهرا پیش مادرش گله کنم که انقدر قربان صدقه ام رفت ، پشیمان شدم.

توی زندگی زیاد پیش می آید که ادم پشیمان بشود.این یکی از انجاهاست که زبان بند می اید و پشیمانی از سرو کول ادم بالا میرود.به خودم که میایم روبروی مغازه کاظم ایستاده ام یک تکه کارتن به شیشه چشبیده و با خط بچگانه ای رویش نوشته شده "به علت فوت پدر عزیزم چند روزی تعطیل هستم، ببخشید".ادم چرا باید بابت فوت پدرعزیزش از کسی عذرخواهی کند مگر پدر ادم چند بار میمیرد؟ اصلا به جهنم که چند روزی مغازه بسته است و مردم باید چند تا محله انطرف تر بروند تا از سوپری انجا جنس های تخفیف دار بخرند.اصلا از همین سوپری "اولدوز" سر چهار راه جنس های بدون تخفیف بخرند اسمان که به زمین نمی اید.بابای ادم که میمیرد اصلا چه فرقی میکند که بقیه روزهای خدا چطور میگذرد.

مادر ادم که میمیرد چطور؟نمی دانم، این یکی را هنوز تجربه نکردم اما گویا ادم فقط بعدش باید سر بگذارد به بیابان و انقدر پیاده گز کند تا جان از هفت بندش بیرون بزند.سرم تیر میکشد گردنم زوق زوق میکند.با خودم قرار می گذرام که فردا اول وقت یک بنر برای کاظم جلوی مغازه اش بزنم.بارها سیگار مجانی تعارفم کرده.اب میوه هایی که دو سه روز به تاریخشان مانده بود را همینطوری میداد که ببرم خانه،برنج خوش پخت و به قیمت که برایش می امد زنگ میزد.روی پله ی مغازه نشستم و به نوشته بنر فکر کردم."جناب اقای کاظم...کاظم چی؟فامیلیش چیه؟چرا سعی نکردم توی این چند سال فامیلش را بپرسم؟احتمالا باید رسول بداند ولی چرا من نباید بدانم ؟اصلا مگر قرار است تمام بنرهای ترحیم رسمی باشد میشود نوشت "کاظم جان درگذشت ناگهانی پدرت را تسلیت می گویم" اما اصلا معلوم نیست که مردن پدرش ناگهانی باشد شاید سال هاست که با بیماری می جنگد شاید پدرش جانباز جنگ بوده شاید هم سال ها خانه نشین بوده.اما هیچ فرقی نمیکند پدر ادم اگر تمام عمرش را هم مریض بوده و در حال جان دادن مرگش ناگهان ادم را پیر میکند اصلا مرگ پدر ها همیشه ناگهانی است.یعنی درست وقتی میمیرند که ادم فکرش را نمیکند همیشه همینطور بوده همیشه.

بالاخره یک چیزی پیدا میکنم و مینویسم.این کار ها که برای ادم پدر نمی شود.هیچ تسلیتی غم بی پدری را کم نمی کند.بر میگردم پشت در واحد هنوز صدای فردوسی پور می اید.بحث انتخاب های مربی تیم ملی است و دعوت نکردن از چند بازیکن که جنجال شده خبرش را دیروز توی یک سایتی زده بود.سعی میکنم خبرهای ورزشی را اول صبح بخوانم بعد خبرهای سیاسی بعد اقتصادی خبرهای حادثه ای خاص هم رخ داده باشد یک نگاهی می اندازم تا اگر قرار است استوری تسلیت یا بی کفایتی مسئولی را بگذارم از قافله عقب نمانم.اما خبرهای فوتبالی به همه خبرها ارجعیت دارد.نمی فهمم چرا زن ها عموما با فوتبال میانه خوبی ندارند سعی کردم زهرا را با نود و اصطلاحات فوتبالی و حواشی جذاب فوتبالیست ها به راه بیاورم اما خوب گاهی که از خستگی توان بیدار ماندن ندارد بد و بیراهی نثار فردوسی پور و فوتبال و نود میکند و میرود توی اتاق که بخوابد.همیشه فکر میکنم چون فوتبال عین زندگی است ادم دلش میخواهد ارزوهایش را توی مستطیل سبز دنبال کند.یک جور صداقتی دارد که انگار زن ها از ان خوششان نمی اید.زن ها عموما از چیزهای خوب فراری اند.و مرد ها عاشق چیزهایی میشوند که ندارند مثل صداقت مثل زن ها مثل پول.

مینشینم پشت در واحد و بحث را گوش میدهم چراغ راهرو بعد از سی ثانیه خاموش میشود و بعد با حرکت دست من دوباره روشن میشود.بحث که نیمه کاره تمام میشود عادل بابت وقت اضافه ای که پخش به انها داده تشکر میکند صدای تیتراژ می اید و بعد صدای شروع اگهی های بازرگانی.یادم می افتد که غذا را گذاشته بودم توی ماکروفر تا گرم شود بعد احساس ضعف شدیدی میکنم.می نشینم توی ماشین و به ماشین اقای کلاتی زل میزنم.یک هیوندا توسان قرمز نیو فیس.هنوز دو هفته نیست که پست جدید را گرفته اما پژو پارس مدل نودش را داد و این عروسک را گرفت.سعی میکنم بخوابم.صندلی ماشین را پایین میدهم و چشم هایم را میبندم بعد یادم می اید که پیشانی ام هنوز خونی است.شیر اب مشا طبقه منفی سه پارکینگ است.روبروی انباری واحد خودم.

سرم را میشورم و به سراغ انباری میروم.دربش را که باز میکنم از میزان بی نظمی خنده ام میگیرد.یک مشت وسیله بی مصرف که هربار فقط پرتشان کردم اینجا تا یک روز سر فرصت تفکیکشان کنم و بلااستفاده ها را دور بریزم.در واقع هیچکدامشان بدرد نمی خورد.یک مشت کتاب قدیمی چند تا کیف و کفش رنگ و رو رفته توپ والیبال پاره نردبام رسول دیش تاب برداشته خرده ریز های شکسته و بی خود.یک مشت وسیله که حتی نمی شود خاطره ای را با انها به یاد اورد.چشمم به ساک ورزشی می افتد که پارسال برای رفتن به باشگاه بدن سازی با رسول رفتیم وخریدیم و کلا یک ماه باشگاه رفتیم و بعدش هیچ.از لای خرت و پرت ها درش می اورم و شروع میکنم به وارسی جیب ها. وقتی میخواستیم باشگاه برویم توی جیب هایش پول میگذاشتم تا مجبور نباشم کیف پولم را ببرم.همان هفته اول کیف پول رسول را با موبایلش دزدیدند و تا روز اخر هم پیدا نشد .دو تا پنج هزار تومنی توی جیب کوچک کنار دسته ها مچاله شده بود.انگار نم کشیده بود.فکر اینکه میتوانم یک فلافل دو نون بخورم با یک نوشابه تگری دلم را چنگ می انداخت.

معمولا فلافلی های نزدیک پارک تا دیر وقت می ماندند.قطعا اگر حق انتخاب داشتم "رجب سس دست" بهترینش بود.البته من رسول برای اینکه رفاقتی با رجب پیدا کرده بودیم گاهی پیش خودمان هم که میخواستیم اسمش را بگوییم از "رجب سس دست" چیز بهتری به ذهنمان نمیرسید.همیشه خدا در حال صافکاری و نقاشی ماشین بود.ماشین یا قر بود یا بتونه یک بار نشد ماشینش را ببینیم و رنگ کامل روی ماشین دست نخورده و سالم باشد.بچه های محل دست میگرفتند و خودش هم با خنده ماجرای اخرین تصادفش را تعریف میکرد.قطعا رجب این موقع باز نبود.او معمولا به دوازه شب نرسیده نان تمام میکند و سمبوسه ها را هم که میفروخت کرکره را پایین میکشد.فلافلی شدنش هم داستان قشنگی داشت.یک بار رفته بود اهواز برای گردش نزدیک اهواز چپ میکند.ماشین را میبرد همان اهواز که هم بیمه اش را بگیرد و هم گشت گذاری در شهر بکند.مجبور میشود یک ماهی انجا باشد.چند روز اول که میرفته پیش صافکار به سرش میزند کاری پیدا کند تا خرج روزانه اش در بیاید.فلافلی روبروی گاراژ دنبال شاگرد میگشته و او داستانش را تعریف میکند و یک ماه شاگردی اش میشود 3 سال.زن میگیرد و پابند میشود.پدر زنش که میمیرد زنش یک پا در کفش میکند که "دلم پرپر میزند توی شهر بس که همه جا بوی اقام و میده".اصلا پدر ادم که می میرد ادم همه جا بویش را حس میکند.من عاشق بوی عرق تن پدرم بودم بچه تر که بودم سرم را میکردم زیرعرق گیرش و دل سیر بویش میکردم کلی ذوق داشتم که پدر من با بقیه فرق دارد و بوی ترشی و ماسیده ای میدهد که خوش بو ترین بوی دنیاست بزرگ تر که شدم توی اینه فقط پدرم را میدیدم بس که همه چیزمان شبیه هم بود.مادرم می گوید بچه های اول همیشه شباهتشان به پدرشان بیشتر است مخصوصا اگر پسر باشند.عرق گیرم را که بو میکردم بوی پدر میداد.خیلی طول نکشید که بفهمم بوی عرق تن ادم چیزی جز بوی خستگی و دلزگی از زندگی نیست.

چراغ نئونی مغازه رجب روشن بود ومهتابی پشت تابلو کوچک"فلافلی دایی رجب" هی خاموش و روشن میشد.یک روز رسول به رجب گفت "دایی چرا اسمش و گذاشتی دائی رجب چرا نگذاشتی عمو رجب".خندید و گفت" ما 10 تا بچه بودیم 8 تا خواهر دو تا برادر.من بچه یکی مونده به اخر بودم.بس که بچه های خواهرم من و دائی صدا میزدن بچه های برادرم هم من و دائی صدا میکردن اونقدر این دائی رجب گفتنا زیاد شده بود که خواهرام هم من و دائی رجب صدا میزدن.مادرم میگفت ادم وقتی بهش میگن دائی حجب و حیاش زیاد تر میشه .اخه عمو ها حس برادری رو زن مردم ندارن.عمو ها میتونن بابای ادم باشن اما دائی ها نمی تونن".رسول رفت تو لک بعد نگام کرد و گفت اقام که شهید شد مادرم زن عموم شد.بعد اشک تو چشماش حلقه زد و سرش وانداخت پایین.

اخرای پارک یه چرخی بساط داره که به فصلسش یا لبو میفروشه یا باقالی پخته یا تخمه داغ میاره یا بلال رو ذغال میچرخونه.صداش میزنن "جعفر جنی" یک اورکت سبز چریکی تنشه تابستون و زمستون.یه شلوار شیش جیب پلنگی پا میکنه با کفش های کتونی سفید ساق بلند.ریش و موهاش بلند و نا مرتبه یه رنگ جو گندمی قشنگی داره بعضی وقتا موهاش و میبنده. نمی دونم چرا تیپش و دوست دارم.اصلا همه چیز این بشر به نظرم جالبه.روزا بساط نمیکنه.فقط سیگار وینستون عقابی میکشه.تو این دوره زمون که گدا ها هم دستگاه پز سیار دارن این فقط پول نقد میگیره.اصلا تلفن نداره.هر وقت که کسی پای بساطش نیست میشینه زیر نور چراغ پشت سرش و کتاب میخونه.اوایل که اومده بود فکر میکردم ساقی مواده چند باری زنگ زدم که این بابا مشکوکه تو این پارک زن و بچه مردم میرن و میان چه وضعشه. این قضیه رو هم هربار با یه اسم و فامیلی ناشناس میگفتم مثلا اسم خدماتی های اسانسور و یا اسم اگهی های ترحیم روی تیر چراغ برق. هر دفعه که سر زده ریختن سر بساطش هیچی گیر نیاوردن.بعد فکر کردم شاید ماموری چیزی باشه از اون اولش از من خوشش نمی اومد انگار فهمیده بود من بودم که زنگ میزدم به پلیس.هر بار که با رسول میرفتیم پای بساطش به من محل نمی داد اما رسول و تحویل میگرفت.چند باری هم رسول براش کتاب خریده بود.فکر کردم بهترین موقع ست که باهاش دم خور بشم از تو داشبورد ماشین اخرین کتابی که داشتم میخوندم و در اوردم و از ماشین پیاده شدم رفتم سمتش سرش و بلند کرد و من و با اون تیپ قیافه که دید پوزخند زد.بی مقدمه گفتم اگر بهت بگم چی شده پاره میشی از خنده.تعجب کرد تا حالا اینجوری باهاش حرف نزده بودم.سرش و بلند کرد و گفت "حالا بگو شاید پاره نشدم".بعد خنده دویید رو لباش.دستم و دراز کردم و کتاب گرفتم سمتش...جلد کتاب و که دید گفت خودت خوندیش؟ گفتم نه کاملا.کتاب و گرفت تو دستش و گفت وقتی نیچه گریست...مگه نیچه هم گریه میکرده بعد کتاب و گرفت سمتم و گفت خوندمش بدک نیست بخون بعد بده به یکی دیگه...نگفتی چی شده...

ماجرا رو سیر تا پیاز براش تعریف کردم.تموم که شد گفت : مربی تیم ملی نگفت برای چی سید و دعوت نکرده؟ نگاش کردم و گفتم یادم نیست...چمیدونم مرتیکه چی تو سرشه...یه چیزی بگم...من چند بار زنگ زدم 110 گفتم تو احتمالا ساقی باشی...

نمی دونم چرا این و بهش گفتم.ولی مطمئنم اگر بخوای با کسی دوست بشی باید بدونه با کی طرفه.باید باهاش روراست باشی باید بهش اجازه بدی اگر کار اشتباهی کردی بیاد و بزنه زیر گوشت.اینجوری تکلیفت با خودت روشن میشه.اگر باهات رفیق شد که باید براش جبران کنی و بهش بفهمونی که اشتباه کردی اگرم رفیق نشد که حد اقل پیش خودت شرمنده نیستی که مخفی کاری کردی.

بلند شد و رفت پای چرخک باد بزنش و برداشت و چند بار روی ذغال ها باد زد سرخی ذغال ها که بیرون زد از توی سطل کنار چرخک یه بلال در آورد و پوست کند و گذاشت رو ذغال ها.بعد بر گشت و گفت مرض داری دیگه...مرض.هممون داریم ها.فقط تو نیستی.یه پیرمرده سر ساعت هفت میاد پای چرخک میگه سیگار داری ؟ میگم نه پدر جان بعد میگه پس یه نخ از سیگارای خودت بده بکشیم.یه سیگار میکشه میره.

یه پیر زنه هم هست شب جمعه به شب جمعه میاد 1000 تومن میده بهم میگه میشه بلال خیرات کنی میگم مادر بلال دونه ای دو تومنه میگه من همینقدر دارم.میزار رو چرخ و میره.

از روی ذغال ها بلال نیمه سوخته را توی ظرف چرک مرد اب نمک روی گاری میکند و بعد سمت من دراز میکند و می گوید "بزن"

با لب خند می گویم دست درد نکنه سیرم دستش را جلوتر می اورد و میگوید از غار و غور شیکمت معلومه ،بزن سرد میشه از دهن می افته"

حس میکنم رفیق شدیم.بلال را از دستش میگیرم و اولین گاز را که میزنم اب نمک شره میکند روی لباسم.سرم را پایین می اندازم میگویم داستان تو چیه؟تو چه مرضی داری؟سرم را بالا می اورم که لبخند دنباله ی حرف را ببیند که بهش بر نخورد.

با دست مدرسه ی روبرو پارک را نشان میدهد.نمی فهمم با سر حالیش میکنم که توضیح بیشتری میخواهم.

""چهار سال پیش راه افتادم برم اروپا.طلاهای زنم و فروختم رفتم تا یونان.بقیه پول و دادم به یه بابایی که من و قاچاقی ببره المان.تو مرز بوسنی گرفتنم فرستادن صربستان.هیچی نداشتم.نه پاسپورت نه مدارک نه پول.روز اول تو کمپ بلگراد دعوام شد یارو هل دادم سرش خورد به یه کنجی رفت تو کما.کردنم تو زندان تا به خودم اومدم دیدم یک سال و نیمه هیشکی ازم خبر نداره.بالاخره یارو رضایت داد اومدم بیرون تا پول جور کنم بیام ایران شد دوسال.رفتم در خونه مون دیدم زنم از اون محل رفته هیچ کسم خبر نداره.دلم برای بچه م لک زده بود.برای زنم بیشتر.چند وقتی طول کشید تا پیداش کنم.طلاق غیابی گرفته بود.خونه ای رو که به نامش کرده بودم فروخته بود مغازه زده بود.وقتی رفتم در مغازه ش گفت رفتی عشق وحالت و کردی حالا برگشتی؟برو همون جا که بودی...صبح به صبح بچه رو میاره میزاره مدرسه منم اینجا بساط میکنم صبح زود که میاد بچه رو ببینم."

برگشت و به قیافه بهت زده ی من که دندون هام روی بلال خشکشون زده بود نگاه کرد.خندید و گفت چطوره ؟ بدرد سریال میخوره؟اصلا ولش کن بزار یه چیز دیگه بگم 6 سال پیش بدهی بالا اوردم و رفتم زندان بابام خونه رو وثیقه گذاشت که در بیام منم از دست طلبکارا فرار کردم اومدم تهران.دادگاه هم خونه رو مصادره کرد اقام سکته کرد و مرد مادرم با خواهر کوچیکم اواره شدن و اصلا دلشون نمیخواد ریخت من و ببینن...نه اصلا ولش کن این و گوش کن سال 67 به جرم همکاری با مجاهدین خلق دستگیرم کردن حکم اعدام بهم دادن بعد دلشون برام سوخت اعدام و کردن حبس ابد 20 سال که گذشت عفو خوردم و اومدم بیرون..."

پریدم وسط حرفش و گفتم باشه اقا باشه غلط کردم یه کلمه می گفتی به تو چه...این هم صغرا کبری کردن نداشت که...

دوباره دست کرد از توی سطل کنار چرخک بلال برداشت و پوست کند و گذاشت روی ذغال هایی که رویشان خاکستری نشته بود باد بزن را برداشت و ذغال ها را حسابی سرخ کرد.بعد برگشت سمت من و گفت هر کی یه داستانی داره.هر ادمی یه بابا و یه ننه و یه زندگی ای داشته و داره .شاید خواهر و برادر نداشته باشه اما پدر، مادر و حتما داره یا داشته.

دهنم که از بلال ها خالی شد گفتم جعفر اگر برا من داری میزنی من خدایی نمی تونم دیگه بخورم.لبخند زد و گفت بالاخره قسمت یکی میشه نگران نباش خورده میشه.بلند شدم و دو تا پنج هزار تومنی ها رو گذاشتم رو چرخک و گفتم من میرم یه چرتی تو ماشین بزنم فردا هزار تا بدبختی ریز ودرشت دارم.دستم و گرفت و اروم گفت پول و بزار جیبت.توی کلامش هم محبت بود هم تهدید هم خشم.بدون اینکه حرفی بزنم و حتی تشکری بکنم پول رو توی جیبم گذاشتم و سمت ماشین رفتم صندلی سمت شاگرد را خواباندم و دراز کشیدم.

مادر زهرا توی درگاهی در ایستاده بود که زهرا از پشت سرش سلام کرد.لبخند زدم و گفتم یارو کار و عقب انداخته منم شبونه راه افتادم اومدم...لبخند مصنوعی روی صورتش از غافلگیری این موقع صبح امدن حکایت میکرد.با پوزخنده گفت لااقل لباسات و عوض میکردی.

تقریبا ده دقیقه ای کف پذیرایی ولو شده بود و از ماجرای شب قبل قهقه میزد.بعد گفت حقته.به شوخی گفتم نود تکرار نداره ولی دانلود میکنم میبینم.بعد دسته کلید ها را برداشتم و موقع رفتن از کنار جا کفشی به لباس کارم اشاره کردم وگفتم " اینا رو بشور میخوام بدم نظافت چیه که اخر هفته میاد شاید به دردش بخوره".لبخند زد و سر تکان داد.به رسول زنگ زدم و ماجرا را برایش گفتم کمی پشت تلفن لودگی کرد و یکدفعه صدایش جدی شد."حسام یه چیز میگم نه نگو سر ظهر بیا دفتر خونه ی 11 سر نبش خیابون گهری شناسنامه ات رو هم بیار بهت زنگ میزنم ساعت دقیقش و میگم".با همان لحن سرخوشانه همیشگی گفتم "شیطون شدی نکنه میخوای سمیرا رو طلاق بدی".وقتی بعد از سکوت سرد چند ثانیه ای گفت" اره دقیقا می خوام همین کار و کنم" انقدر جدی بود که هیچ حرف دیگری بین مان رد و بدل نشد.به زهرا زنگ زدم که ماجرا را بگویم زهرا خبر داشت.سمیرا رفته بود که طلاق بگیرد.رسول سه ماهی میشد که بیکار بود و قسط هایش عقب افتاده بود سمیرا تاب نیاورده بود و...زهرا گوشی را که قطع کرد مرد با خودکار توی دستش و چشم های زل زده به من منتظر بود بعد با حالتی مستعصل پرسید بالاخره چی بنویسم...سرم را به سمت خیابان برگرداندم و گفتم اسمش کاظمه و باباش مرده هر چی فکر میکنی بهتره همون و بنویس.

امین نیستم سه‌شنبه 15 آبان 1397 ساعت 18:08

3 نظر

بحث های اضافی

دیروز برادر وسطی زنگ زد و گفت که با پولی که براش مونده نمی تونه دیگه ادامه مسیر بده.اصرار و انگار و توجیح که ماشینت و بفروش برای من پول بزن برم شینگن بهت پس میدم.این وسط چرا هر کس گیر و گرفتی داره اخرین راه حل منم؟

خسته شدم و این خستگی شد 17 سال که خیلی ها فقط به وقت نیاز سراغم اومدن.

من وقتی از همه جا خسته میشم دقیقا هیچکس رو ندارم که بهش پناه ببرم.

فیلم میبینم کتاب میخوانم یا مینویسم اما بار اضافی روی دوشم رو نمیندازم روی دوش یکی دیگه ،حتی باهاش تقسیم هم نمی کنم.

توقع بی جا مانع زندگی ادم میشود...

امین نیستم چهارشنبه 9 آبان 1397 ساعت 13:30

1 نظر

روز بزرگ شدن

17 سال گذشت...

امین نیستم چهارشنبه 9 آبان 1397 ساعت 11:02

0 نظر

و بالاخره یک داستان

و تمام شد.

بالاخره بعد از تقریبا دو سال تونستم یک داستان مورد نظرم رو بنویسم و تمومش کنم.خوشحالم و حالا که تمومش کردم چقدر ایده به ذهنم رسیده که میتونم در میانه داستان اضافه کنم.

سرما خوردگی و گرفتگی بینی و سر درد و این ها و کلافگی بیش از حد تشریح این روز هاست.

به ماه بی پدری رسیدیم و 8 روز دیگه میریم توی 16 امین سال بی پدری...

امین نیستم سه‌شنبه 1 آبان 1397 ساعت 17:48

0 نظر

درباره من

پیوندها

جدیدترین یادداشت‌ها

بایگانی

جستجو