خانه/ادم/خانه

بالاخره این سریال جانکاه تموم شد.

the killing

مریض شدم از دیدنش.بارها بغض کردم و بارها به جنون رسیدم.کی میگه زندگی توی سریال ها ادم رو دیوونه میکنه؟قطعا درست میگه...

وقتی یه سریال تموم میشه تکه ای از وجود ادم رو با خودش میبره.شخصیت هایی که نمی دونی چرا ولی انگار هر کدومشون یه بخشی از تو هستن که دارن ادات و در میارن.

شخصیت هایی که حرف های تو و میزنن کار های تو رو انجام میدن خطا های تو رو مرتکب میشن و حتی گاهی جلو تر از تو چیزی که میتونستی باشی اگر طور دیگه ای میشد.

دیالوگ های اخرش چقدر من و به هم ریخت و دیالوگ های خودم و ساخت.

سال ها دنبال عشق و زندگی میگردیم خونه به خونه ادم به ادم اغوش به اغوش و گم میکنیم چیزی رو که خیلی بهش نزدیک میشیم رو.دقیقا در نقطه امن یک اغوش دنبال عشقی اساطیری میگردیم و به ادم بعد رجوع مکنیم.دریغ از اینکه نمی فهمیم ما عشق رو توی اغوش قبل جا گذاشتیم.

برای همینه که همیشه بازنده ایم.دائم دنبال یک گمشده میگردیم که وجود خارجی نداره.اونی که گم کردیم خودمونیم.اونی که باید عاشقش باشیم اونی که باید هدفمون باشه.که اگر بفهمیم دنیا با همه اغوش هاش ما رو بغل میکنه وقتی عاشق خودمون باشیم هیچ وقت گم نخواهیم شد.

از کدام مسیر به کدام مسیر؟

راز همیشگی زندگی همینه.مهم نیست که چقدر راه اشتباه میریم چقدر ادرس های عوضی و دنبال میکنیم اگر از مسیر لذت ببریم حتی از اشتباه ترین هاشون میتونیم پایان راه لبخند بزنیم و سر تکون بدیم و بگیم راضی ام ازت حالا خاموش شو و در خیل مردگان تنها کسی باشیم که واقعا احساس ارامش میکنه.

چقدر روزهایی که تنها هستم عجیب میگذره.سکوت خونه/خلوت ها و خاطره ها.

گاهی فکر میکنم روحم هزار ساله که زندگی کرده و انگار براش فرقی نمیکنه که در این جسم باشه یا ترکش کنه به بی تفاوتی از کالبد میرسم که دلم میخوام هر لحظه که دلش خواست بزاره و رها باشه بدون محدودیت بدون غالب بدون مرز.شاید جای دیگه در کالبد دیگه شاد تر و رها باشه و گاهی یادش بیاد خاطرات مردی و که خیلی از دنیا طلبکار بود اما همه شو بخشید تا رها باشه...

چقدر خود امروز و الانم و دوست دارم.هر چند در ملال هر چند در تشویش هر چند در دغدغه اما عجیب ارومم.عجیب مملو از شادی بی دلیلم...