این روز های بی نام

امشب به طرز عجیبی تو خودم به سر میبرم.صبح راه افتادم و زدیم به جاده و اومدم خونه بعد رفتم ناهار مهمونی بازی و ابگوشت و تیلیت.بعد از ظهر چرت زدم که شب وقتی نو پخش میکنه بتونم بیدار بمونم غروب رفتم خونه مشتری برای یه کار جزئی نیم ساعتی طول کشید مرد خانه از اشنایان است و در مدت کمی که همنشینی کردیم با هم گپی هم در باب اوضاع کشور زدیم استاد که از متمولین شهر هستند اعلام کردن اوضاع اصلا خوب نیست و انگار یک هو دلم خالی شد یک سری امار و عدد گفت و من بیشتر در خودم فرو رفتم وقتی ادمی با این پشتوانه نگران است انقدر که میشود از چشم هایش خواند وقتی میگوید بانک های خصوصی ورشکست میشوند دولت به شدت بی پول است اوضاع اروپا نگران کننده است نقدینگی دو برابر شده معوقات بانک ها رو بیچاره کرده دلار ها دائم در حال خروج از کشور است میزان مهاجرت به بالاترین حد خود بعد از انقلاب رسیده .

انگار این آشفتگی ها در من رخ میداد و باز ترغیبم کرد برای رفتن چیزی سال هاست در گیرشم  و تنها چیزی که نمی دانم این است که چطور میشود رفت.بار ها پیشنهاد های مختلفی شد ولی زیر بار رفتن بی عزت نرفتم ولی انگار باید فکر کنم به اینکه هر طور شده برم واقعا نمیدونم.

همین الان مدیر عامل پرسپولیس با فرافکنی فساد های اخیرش رو داره ماست مالی میکنه زندگی در این همه ادم فاسد سخته واقعا.این وسط یک عده احمق به عنوان طرفدار در هر سمت قرمز و ابی خوشحال از اتفاقات مزخرف کشوریم.یا طرفدار مذهبیم و از این حکومت به هر عنوانی حمایت میکنیم.

اوضاع اسفناک است باور کنیم روز به روز بدتر میشود ...

قبل از به خاطر مشکلات مالی زمان حیات پدر مجبور شدم به بانک (؟) برم و با ادم هایی روبرو بشوم که مشتریان برایشان یک عده عدد و رقم هستند که بی رحمانه و با بدترین نوع ممکن برخورد میشود از سپرده گذاران خوش حساب با لبخند پذیرایی میشود و بدون نوبت کار هایشان را انجام میدهند ولی با بقیه مثل کاغذ پاره برخورد میشود و این رفتار زننده ادم را ازار میدهد.

در هر حال عمر اندک ما بسیار سریع تر از انچه که فکر میکنیم تمام میشود برای من مثل روز روشن است که اخر عمر حسرت های بسیاری را به گور خواهیم برد .