شب

یه فراخوان ادبی برام اومده با موضوع شب .

فکر میکنم شب ،یه سبک زندگیه یعنی میشه بصورت مستقل اعلام جودیت کنه.شب دقیقا برای من هر زمانی که خورشید به وضح دیده نمیشه.مثلا اگر صلات ظهر باشه و هوا ابری طوری که خورشید دیده نشه برای من شب محسوب میشه.عموم روزها با خورشید میونه ی خوبی ندارم.از  روشنایی فراری ام.البته شاید به خطر نیمه یا تمام تاریک ذهنم باشه.جایی که اجازه میدم هر رویایی شکل بگیره هر محالی رو اونجا خیال میکنم هر تخیلی رو جان میبخشم.و قادعتا چون تاریکه خودمم هم گاهی چیز خاصی نمیبینم فقط حسش میکنم.تصویر ذهنی ما از اینده شاید خیلی روشن نباشه اما میتونیم حسش کنیم.مثلا حس میکنیم که داریم به گا میریم شاید بریم شاید هم نه ولی حسش ازار دهندس.یه جا خوندم که ترس فقط یه حسه اما شجاعت کاری که انجامش میدی.بالفعل شدن تخیل خیلی کار سختیه.مثلا من ده ساله تقریبا به فکر رفتنم اما نمیرم به هر دلیلی.ولی حس ترس از اینکه موندم و حالا باید چه بکنم سال هاست که تمام توان من و تحت شعاع خودش قرار داده.یه دوستی داریم که هر یک ماه درمیون با یه نفر رل میزنه بعد به دلایل موهوم بهم میزنه حد فاصله رابطه ها رو میاد و با من درد و دل میکنه و تو دوران رابطه ها خبری ازش نیست.اخرین رابطه اش که هنوز یک ماه نشده و ادامه داره پسره یک ادم معروف ورزشیه.همیشه از ادم هایی که بهش نزدیک میشن میترسه که برن و نباشن ودقیقا همین میشه.قدرت ترس انگار از انجام عمل شجاعانه بیشتره.یعنی وقتی کاری و هرچند احمقانه انجام میدیم به هر حال انجامش دادیم ولی وقتی ترس از انجامش و داریم در واقع خیال نتیجه بد بیشتر ازار دهندس چون در بدتری شرایط میشه یک درصد برای موفقیت احتمال گذاشت که وقتی میترسیم اون یک درصد رو هم نمیبینیم.

شب دقیقا چیز شبیه ترس های ماست.تاریک و محتمل.مملو از ترس ها و یواشکی ها.مملو از پیچیده گی ها مملو از خاطره ها.

سمت تاریک کلمات درون ذهن ما همیشه برای ازار دادن شب را انتخاب میکند.حرف هایی که روزی زده ایم کار هایی که روزی انجام داده ایم یا حتی نزده ایم و نکرده ایم و دلمان میخواسته که طور دیگری باشد دقیقا شب ها سراغ ادم میاید.

شب چیز خیلی ترس ناک و غم انگیزی است.ولی بی نهایت دوست داشتنی.کاش تمام دنیا شب بود و تاریک